Δεν είναι αυτό το Μοσχάτο που μας αξίζει.

Δεν είναι αυτό το Μοσχάτο που μας αξίζει.

Η ώρα είναι 14:03, Κυριακή 8 Σεπτέμβρη 2002. Εδώ και μιάμιση ώρα ο Αττικός ουρανός δείχνει απειλητικά τις διαθέσεις του. Βαριά μαύρα σύννεφα με συνοδεία αστραπόβροντού, προμηνύει τι θα ακολουθήσει.Εδώ και δέκα λεπτά οι στάλες της βροχής πέφτουν, αραιά και που, μεγάλες και γεμάτες.Από την στιγμή που ο καιρός «άρχισε να φορτώνει», πήρα το αυτοκίνητο και έκανα μια μεγάλη βόλτα στα «επικίνδυνα σημεία».Είναι μια συνήθεια που την απέκτησα τα επτά τελευταία χρόνια. Δεν θα ήθελα να αναλύσω τώρα τους λόγους.Εκείνο που με έκανε να γράψω αυτό το σημείωμα, μέσα στο αυτοκίνητο, είναι οι αντιδράσεις του κόσμου με το που έπεσαν οι πρώτες σταγόνες τις βροχής.Περνοδιαβαίνοντας τους δρόμους είδα ανθρώπους, που κανονικά τέτοια ώρα θα έπρεπε να απολαμβάνουν το τελευταίο ουσιαστικά κυριακάτικο μεσημέρι των διακοπών αφού σε δυο μέρες ανοίγουν τα σχολεία, να προσπαθούν• Να μετακινήσουν τα αυτοκίνητα τους σε ασφαλέστερο δρόμο ή σε ασφαλέστερο χώρο στον δρόμο τους.• Να δένουν τα αυτοκίνητα τους σε μάντρες, σε δέντρα, σε στύλους της ΔΕΗ.• Να μετακινούν κάδους σε χώρους που δεν θα παρασυρθούν από το νερό.• Να μετακινούν τα αυτοκίνητα τους είτε στο προαύλιο του σχολείου και του ΒΗΜΑΤΟΣ είτε στην γέφυρα του ΗΣΑΠ στην πλατεία Πολυτεχνείου.Κι ενώ κάποιος από την οικογένεια προσπαθούσε να κάνει την δουλεία αυτή, οι υπόλοιποι οικογένεια πίσω, τοποθετούσε σακιά άμμου, πλαστικές σακούλες με μπάζα ή χαλίκι στις εισόδους των σπιτιών.Οι παρακηφίσιοι από την πλευρά του Φαλήρου είχαν βγεί στα μπαλκόνια και συζητούσαν μεταξύ τους. Μπορούσες να ακούσεις από την απέναντι όχθη, που ήμουν, να συζητούν για την στάθμη του ποταμιού, βγάζοντας συνάμα και την αγωνία τους. «Όχι ρε γαμώτο, πάλι θα πνιγούμε»μανάδες φώναζαν μέσα στα σπίτια τα παιδιά τους, που και αυτά προσπαθούσαν, είτε στο προαύλιο του σχολείου είτε στο προαύλιο του Αγ. Κωνσταντίνου, να; Χαρούν τις τελευταίες μέρες ξενοιασιάς πριν την καινούρια σχολική χρονιά.Μια πόλη σε αναστάτωση. Μια πόλη σε άγχος, με στραμμένο το βλέμμα το βλέμμα στον θεό Κηφισό.Κι κουβέντες που μπορώ να ακούσω από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου δεν είναι κατάρες για τον Κηφισό, αλλά βρισιές και κατάρες γι αυτούς που φταίνε για το άγριο ξύπνημα του.«Θα μας πνίξουν πάλι. Θα μας πνίξουν πάλι».Τούτα τα λόγια είναι που με κάνουν να σταματήσω σε μια άκρη και να σημειώσω αυτά τα λίγα λόγια.«Θα μας πνίξουν πάλι»Όχι ρε γαμώτο, δεν είναι αυτό το Μοσχάτο που μας αξίζει.Μας αξίζει ένα Μοσχάτο που στις γειτονιές του θα ακούμε το βόμβο από τα παιδικά γέλια και παιχνίδια.Στους δρόμους του, Κυριακή μεσημέρι, θα μυρίζουμε την τσίκνα από τις αυτοσχέδιες ψησταριές του κυριακάτικου φαγητού στις ταράτσες, στα μπαλκόνια και τα πεζοδρόμια.Μας αξίζει ένα Μοσχάτο που δεν θα αναστατώνεται με τις πρώτες σταγόνες της βροχής.Δεν θα ζει με οχυρωματικά έργα έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους και δεν θα βλέπουμε ανθρώπους με πιστολάκια σιλικόνης και αφρού να προσπαθούν να διαφυλάξουν την περιούσια τους.Αυτό το Μοσχάτο μας αξίζει και είναι στο χέρι μας να το αποκτήσουμε.
Απόστολος Αλωνιάτης
Κυριακή 8 Σεπτέμβρη 2002 14:15
Πίνδου και Αγ. Κωνσταντίνου Μοσχάτο.